Op zaterdag 15 oktober reikte het Damiaanfonds van de KU Leuven in het Damiaancentrum (Sint-Antoniusberg 5, Leuven) de masterproefprijs 2016 uit. Nadien gaf professor Patrick Devlieger een Damiaanlezing over ‘De erfenis van lepra’.
Masterproefprijs
Zoals Damiaan richt het Damiaanfonds zijn aandacht op uitgesloten en kwetsbare mensen. Via het opzetten van talrijke activiteiten en initiatieven wil het Fonds de grenzen waarop deze mensen stoten erkennen, hen helpen deze te overstijgen en samen werken aan een meer diverse en inclusieve samenleving. Met de masterproefprijs wil het fonds jaarlijks een eindwerk in de kijker plaatsen dat met vernieuwend en beklijvend onderzoek bijdraagt aan een samenleving waarin elke mens tot zijn recht komt en zich thuis voelt.
De jury gaf de prijs dit jaar aan pedagoge Lauranne Verhasselt voor haar verhandeling ‘Polio, een vergeten virus?! Belgische polio-ervaringen uit de twintigste eeuw’ (promotor: Prof.dr. Pieter Verstraete). Naast de leesbaarheid van de studie, was de jury erg gecharmeerd door de respectvolle wijze waarop Lauranne Verhasselt met haar ‘vertellers’ omsprong. De meesterproef munt daarenboven ook uit in de inhoudelijke analyse en theoretische reflectie. Lauranne slaagt er als geen ander in om doorheen haar masterproef de polio-patiënten minder voor te stellen als patiënten maar als mensen van vlees en bloed. Het slaan van deze brug, tussen mensen met en zonder handicap, is cruciaal als we een andere en meer inclusieve samenleving willen bereiken.
Damiaanlezing
Aansluitend op de uitreiking van de masterproefprijs hield professor Patrick Devlieger een lezing over de ‘Erfenis van Lepra: Damiaan, erfgoed, kennis, en samenleven in de toekomst’.
Professor Devlieger bezocht een aantal leprakolonies in China, Zuid-Korea, Congo, Molokaï en op Robbeneiland in Zuid-Afrika. Vanuit die ervaring belichtte hij de 19de eeuwse politieke, religieuze en sociale geschiedenis van de verschillende nederzettingen en vergeleek ze met de situatie in Molokaï, waar hij, met speciale toelating, een tiental dagen mocht verblijven.
Tot op vandaag blijft lepra vaak een genegeerde aandoening, ook binnen het interdisciplinair veld van handicapstudies. Het is vaak ook een isolerende ziekte. Mensen isoleren en ze in quarantaine houden vraagt echter een grote inspanning. Een beter antwoord kan misschien wel zijn om ook hier diversiteit en creativiteit te stimuleren. Wellicht is dit het uiteindelijke erfgoed van lepra.