Ongeveer tweeduizend jaar geleden verlieten een man en zijn hoogzwangere vrouw op keizerlijk bevel hun woonplaats. Ze gingen op weg voor een volkstelling. Tegen de avond kwamen ze eraan. Het stadje zat propvol. Nergens vonden ze nog een comfortabele plek om te slapen. Deuren bleven gesloten. “Neen, hier kunnen jullie niet terecht”, hoorden ze telkens. De hoogzwangere vrouw voelde de weeën opkomen. Ze vonden ternauwernood onderdak in een stal met een schamel dak. De vrouw bracht een zoon ter wereld, wikkelde het pasgeboren kind in enkele doeken en legde het in de voederbak van de os en de ezel met wie ze de stal deelden.

Tweeduizend jaar later verlaten mannen, vrouwen en kinderen nog steeds noodgedwongen hun woonplaats. Het is de oorlog. Het is het geweld. Het is de armoede. Het is de hongersnood. Het zijn onmenselijkheden.
De weg naar een beter en menswaardig leven ligt al te vaak bezaaid met hindernissen, weerstand en onbegrip. Waar ze aankomen, heeft medemenselijkheid een wachttijd, solidariteit een prijs en gastvrijheid openingsuren. Gelukkig is er steeds een stille tegenstroom van kleinere en grotere initiatieven gedragen door mensen met het hart en het verstand op de juiste plaats.

‘In de duisternis’ waarin mensen op de vlucht aankomen, zoeken ze samen naar een eenvoudige, comfortabele stek om te wonen en te leven. Een plek waar een nieuwe, betere toekomst kan geboren worden. Deze hartelijke mensen willen er eenvoudig weg ‘zijn’ voor wie hen nodig heeft. Het zijn fonkelende sterren van mensen in een soms sombere en donkere wereld.

Deze mensen zijn zoals Damiaan. Ze leggen zich er niet bij neer. Ze varen tegen de stroom in. Ze tonen zich mens voor hun medemens. Ze maken van solidariteit geen dode letter. En gastvrijheid is hun handelsmerk. Ze openen hun hart, vervolgens hun deur en lachen je vriendelijk toe: Kom erin! Wat kan ik voor je betekenen? Laten we in de geest van Damiaan, zulke sterren van mensen zijn. Laten we er zijn voor wie ons nodig heeft.

Ruben Boon, projectleider Damiaan Vandaag