De eenvoudige jongen uit Tremelo ging binnen bij de paters van de Heilige Harten, de Picpussen. Zijn roeping bracht hem op Molokai, het eiland van de melaatsen. Een plaats waarvan je niet meer terugkeert. Al zijn talenten heeft hij daar ingezet om de melaatsen een menswaardig bestaan te geven. Hij deed wat hij kon. Tot hij zelf besmet werd. De grootste solidariteit die je je kan inbeelden, Jezus achterna. Zijn uitspraak “Wij, melaatsen” getuigt van zijn nabijheid tot in de dood.

Gelukkig wordt ons niet allemaal gevraagd om zo heldhaftig te zijn. Gewoon nabij zijn daar waar we leven is genoeg. “Doe goede dingen, en blijf dat doen.” en “Hou van elkaar.”, zegt Jezus in het evangelie (…).

Mia Verbanck in het parochieblad van Onze-Lieve-Vrouw Middelares Berchem

Damiaangebed

Quarantaine, afzondering, isolement.
We horen het elke dag of we horen het zelfs al bijna niet meer.

We schrijven 10 mei 1873, Molokai.
Damiaan zet voet aan land bij mensen
voor wie quarantaine levenslang is,
voor wie afzondering verbanning betekent,
voor wie isolement wil zeggen: alleen gelaten worden.
Mensen voor wie leven overleven is.
Mensen voor wie er geen zorg is.
Mensen die aan hun lot overgelaten zijn.
“Een mens leeft niet van brood alleen”, zal hij gedacht hebben
en vastberaden trekt hij zich het lot van deze minsten aan.
Voor hem betekent het inzet tot het uiterste.

Wie zorgende mensen nabij weet,
ervaart dat leven meer is dan overleven.
Zorgende nabijheid maakt het leven leefbaar.

Heilige Damiaan,
inspireer mensen die vandaag – tijdens deze pandemie –
zorgend aanwezig willen zijn.
Beziel hen met uw vastberadenheid en doorzettingsvermogen.
Hun nabijheid is belangrijker dan we kunnen vermoeden.

Luc Beeldens

Met dank aan Mia Verbanck en Luc Beeldens

Bovenstaande inleiding en gebed werden eerder gepubliceerd op de pagina van de Pastorale Eenheid Damiaan van Hoboken-Berchem-Kiel-Wilrijk